Fil xortumunu yellədib, meşədə ondan güclü olmadığını heyvanlara göstərirdi. Heyvanlar filə yaxın gəlməyə qorxurdular. Ayı yerində donub qalmışdı. Canavarın səsi batmışdı. Tülkünün adı yadından çıxmışdı. Çaqqal çaş-baş qalmışdı. Heyvanları bu halətdə görən meymun başı- lovlu qaçdı meşə padşahı şirin yanına.
– Ey meşənin padşahı, fil orada heyvanlara meydan oxuyur, sən burada yatmısan. Şir nərə cəkdi, səsi meşəyə yayıldı. İstədi gedib fíli parça- parça etsin, sonra fikrindən vaz keçdi. Bunu şirdən gözləməyən meymun, özünü tez çatdırdı heyvanlara:
– Başımıza çarə qılaq. Şirə etibar yoxdur.
Meymunun bu sözlərindən sonra heyvanlar başladılar filin qabağında atılıb- düşməyə. Bu zaman, bu günə kimi heyvanların ayağı altında qalan balaca qarışqa göründü. Heyvanlar ona məhəl qoymadılar. O, filin arxa tərəfindən yavaş-yavaş dırmaşıb, gəlib oturdu filin düz təpəsində. Başladı onu qıdıqlamağa. Fili qıdıq tutdu. Xortumu ilə bir neçə dəfə başına vurub, tir-tap yerə uzandı. Heyvanlar mat qalmışdılar. Qarışqa heç nə olmayıb kimi filin təpəsindən düşüb getdi. Bu hadisədən sonra qarışqanın hörməti heyvanlar arasında birə- beş artdı.Heyvanlar qarışqanı görəndə tapdalamayıb, ona yol verirdilər. O ki, qaldı filə, fil anladı ki, bu dünyada hər bir canlının öz qənimi var.
Yazıçı- dramaturq Əhməd Orucoğlu